Survivaltocht
Brommers, scooters, elektrische fietsen, gewone fietsen en voetgangers, in de spits geldt het recht van de sterkste. Nadat ik een aantal keren nog maar net zonder kleerscheuren en met een behoorlijke dosis stress ’s ochtends bij een van mijn opdrachtgevers binnenkwam begon ik maar eens in mijn omgeving rond te vragen: ligt het aan mij of wordt het echt steeds drukker en worden verkeersdeelnemers steeds brutaler? Collega’s beaamden de toenemende drukte en het a-sociale gedrag. Naar de oorzaken hoef je niet lang te zoeken: scooterbestuurders met hun bontkragen die uitsluitend recht vooruit kijken, voetgangers die gewoon de straat op lopen en ervan uitgaan dat iedereen wel aan de kant gaat, middelbare scholieren die bij voorkeur met 3 of 4 naast elkaar fietsen… En dan heb ik het nog niet eens over de bejaarden op hun e-bike gehad die, altijd sneller dan je denkt, voorbij zoeven. Ik verzucht thuis wel eens dat het steeds meer een survivaltocht is.
Ogen voor en achter
‘Dan moet je gewoon met de stroom meegaan en net zo brutaal zijn’, was het advies van manlief. Dat heb ik een tijdje geprobeerd. Nou moet ik ’s ochtends langs twee basisscholen en dan moet je echt ogen voor en achter hebben. Want: plotseling overstekende kinderen, in- en uit parkerende auto’s en bakfietsen, vaders en moeders met zitjes en kinderen op hun eigen fiets, nee toch maar liever goed uitkijken. Maar dat doet niet iedereen, getuige de botsingen die ik nu al een paar keer vlak voor of achter me zag gebeuren. En geloof me, dat geeft een enorme knal als er zo hard gesjeesd wordt. En enorme scheldpartijen, want de ander is altijd de oorzaak.
Gas terug
Als iedereen nou gewoon wat rustiger aan doet en wat meer begrip voor elkaar toont, dan zou dat toch niet nodig zijn. Maar daar heb ik geen invloed op. Hoe dan ook, als een idioot meerazen veroorzaakt bij mij alleen maar meer stress. Ook een kwartiertje eerder van huis vertrekken bleek geen soelaas te bieden. Dan maar eens het tegenovergestelde proberen, dus een tandje lager fietsen. En dat blijkt beter voor mij te werken. Ik bepaal mijn eigen tempo en als mensen dan links (en tegenwoordig ook rechts) willen inhalen, dan doen ze dat maar. Ik heb voor mezelf bepaald dat het geen ramp is als ik 5 minuten later op de plaats van bestemming ben. Ik wil ook nog een beetje van de route en de frisse lucht genieten. Mooie metafoor voor het feit dat je niet altijd invloed op een situatie hebt, maar wel op hoe je daar zelf mee omgaat. Dat wil niet zeggen dat ik me nu niet meer erger, maar wel een stuk minder.
Mariska van der Meer
Content writer | Modestylist
Mariska werkte 20 jaar in de communicatie en kwam er gaandeweg achter dat schrijven zeg maar echt haar ding is. Ze werkt nu als freelance content writer.
Daarnaast heeft Mariska een passie voor fashion en styling. Dat heeft zich vertaald in haar werkzaamheden als modestylist voor Zalon by Zalando