Wichter

Het woord wicht is Twents voor meisje, voor dochter. Het wordt meestal liefkozend gebruikt en ook wel eens vermanend gebezigd. Het meervoud van wicht is wichter. Ik hoor het niet veel meer maar binnen de generatie van mijn ouders wordt het nog vaak gezegd. Ook mijn moeder noemt mij nog steeds zo; wicht. En omdat ik het zo gewend ben, noem ik mijn dochters ook vaak wichter.

Kermiskroam
Mijn moeder is de tachtig gepasseerd. Alles wat te maken heeft met internet, digitale overheid en social media is niks voor haar. Ze begrijpt het niet en ze wil het ook niet begrijpen. Ik ben haar gateway tot deze wereld. Met alle liefde doe ik dat voor haar ondanks dat ze regelmatig op de meest onmogelijke tijden belt. Ze begint dan het telefoongesprek met; ‘Ja wicht met mama. Ik heb’m probleem.’ En dan komt ze met haar probleem; ‘Mien mobiel (of tablet of laptop)  döt t nich mer. Volgns mie ist hartstikke kapot.’ En ze eindigt haar verhaal dan bijna altijd met: ‘Niks wert, dat nieje spul. Kermiskroam ist’.

Ongeduld
Vaak is het een kleinigheidje, een update, een pop-up scherm dat in de weg zit, de mute knop die per ongeluk is aangezet. Dat soort dingen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik soms nogal wat ongeduldig reageer omdat ik haar ontelbare en voornamelijk terugkerende ‘problemen’ al honderduizend keer uit de doeken heb gedaan en ook heb opgelost; ‘Ma..ham, dat heb ik je toch al uitgelegd?! ‘Nou ja, laat maar even liggen, ik kom einde middag wel even langs, oké?’

Rollen omgedraaid
Ik kan gerust stellen dat onze moeder-dochter relatie anders is geworden. Ik zorg meer voor haar dan andersom. En zo hoort het ook. Dan ineens gebeuren er van die dingen waardoor onze rollen omdraaien. Als ze bij mij thuis is en het voorjaar lonkt, dan duikt ze mijn tuin in. Ik loop dan een beetje achter haar aan en volg haar voorbeeld. Ik kijk hoe ze op haar sterke knieën de borders vakkundig onder haar gerimpelde handen neemt. Met allerlei tips en adviezen leest ze mij de les over wanneer ik wat moet snoeien; ‘altijd boven de ogen’. Over hoe ik nieuwe planten moet poten; ‘eerst het nieuwe spul in het water dompelen’. En wat de beste manier is om te stekken; ’t kind van het blad meenemen’.

Monnikenwerk
Het wieden van de borders en het schrapen van het mos tussen de klinkers van het straatwerk. Monnikenwerk is het. Zij doet dat. Geduldig. Meter voor meter. Al dat onkruid eruit halen en ook weten wat geen onkruid is. Zij weet dat. In een split second graait ze het ongewenste kruid tussen het jonge gewas uit. Ik zit naast haar geknield met mijn handen wroetend in de grond. Haar alerte ogen zien alles. Ik hoop dat ze mijn soms ietwat slordige en vooral ongeduldige tuinacties niet in de gaten krijgt. Helaas. Ze richt zich op, haalt haar handen uit de zwarte grond en zegt; ‘Ach wicht toch… Dat kan toch zo niet. Noh, loat mèr eèm ligg’n. Ik do t so wa’.

En met deze 3 woorden, haar woorden;  ‘ach wicht toch’ ben ik weer kind. Haar kind. Dat lang niet is uitgeleerd van de lessen die ze mij nog te leren heeft.